Hoe is het onderwijs ontstaan?

Op haar eerste schooltje doorbrak Parkhurst de doorgaande leermethodes door de leerlingen zelf uit de aangeboden leerstof te laten kiezen en zelf een eigen leerprogramma te laten maken. Hierbij mochten ze altijd hulp aan medeleerlingen vragen of aan haarzelf.

Parkhurst koos voor individualiserend onderwijs in plaats van frontaal klassikaal onderwijs, zelf noemde ze het later “het Waterville-experiment”.

In 1918 probeert ze haar ideeën te introduceren op de plaatselijke High School, zonder succes. Met financiële steun van de familie Crane vertrekt Helen Parkhurst naar New York City en opent daar haar eigen schooltje genaamd “The Childrens’s University School”. Na een jaar wordt deze vernoemd naar “The Dalton School” en deze bestaat nog steeds.

Later bracht ze haar eigen ideeën eerst in praktijk op een school voor lichamelijk gehandicapte jongens. Dit pakte goed uit en haar vriendin mevrouw Crane vroeg haar methodes ook in te voeren op de High School in Dalton. Deze school kreeg de naam “The Dalton Laboratory Plan”. Anderen vonden dat de school beter naar Parkhurst kon worden vernoemd omdat het woord laboratorium misverstanden kon opriepen maar dat wilde Helen niet dus werd de naam verkort naar “The Dalton Plan”.

De reden dat zij aan het woord laboratorium hechtte bracht zij als volgt onder woorden:

“Let us think of school rather as a sociological laboratory where the pupils themselves are the experimenters, not the victims of an intricate and crystallized system in the evolution of which they have neither part nor lot. Let us think of it as a place where community conditions prevail as they prevail in life itself.”